Κάθε άθλημα είναι ταυτόχρονα δύο πράγματα. Από τη μια το ίδιο το παιχνίδι και η χαρά του παιχνιδιού, από την άλλη οι κοινωνικές σημασίες, οι ρόλοι και τα στερεότυπα που ενυπάρχουν και εξωτερικεύονται μέσα από αυτό.
Όλη τη χρονιά που πέρασε προσπαθήσαμε παίκτες, προπονητής, φίλαθλοι και διοίκηση να νιώσουμε τη χαρά του παιχνιδιού κόντρα στη λογική της αντρίλας που επιδιώκει τη νίκη με κάθε τίμημα. Άλλοτε τα καταφέραμε κι άλλοτε όχι. Διαμαρτυρηθήκαμε για ακύρωση γκολ του αντιπάλου, χειροκροτήσαμε αντίπαλα γκολ και χαρήκαμε το μη βίαιο παιχνίδι των ποδοσφαιριστών μας. Αντιλαμβανόμαστε αυτήν την προσπάθεια ως ένα διαρκές στοίχημα, ανεξαρτήτως κατηγορίας και αποτελεσμάτων.
Αυτή ακριβώς η χαρά του παιχνιδιού είναι διαμετρικά αντίθετη στα όρια που θέτουν τα στερεότυπα και η ιδεολογική χρήση του ποδοσφαίρου ως σπορ που δήθεν κάνει μόνο για σκληρά ετεροφυλόφιλα αρσενικά. Έτσι, το κεφάλαιο «ομοφυλοφιλία και ποδόσφαιρο» από τη μια έχει να επιδείξει βρισιές απαξίωσης για τους αντίπαλους παίκτες: είναι οι «ντιγκιντάγκες», οι «αδερφές», τα «πουστράκια», όταν αυτοί «κάνουν θέατρο ότι πονάνε», όταν «δεν μπαίνουν σκληρά στη φάση», όταν κάνουν ένα «ύπουλο χτύπημα». Οι αντίπαλοι οπαδοί πάλι όταν «κωλώνουν», όταν δεν είναι αιμοσταγείς χούλιγκαν. Από την άλλη ο λόγος περί ομοφυλοφιλίας είναι σακατεμένος από «πικάντικες» αναφορές και υπονοούμενα, αντίστοιχα με τον τρόπο που παρουσιάζεται ο ομοφυλόφιλος στην τηλεοπτική πραγματικότητα: ως εξωτικό φρούτο που δύσκολα μπορεί να συνυπάρξει με τους «κανονικούς». Τι άλλο μπορεί να σημαίνει για παράδειγμα ο τρόπος που σχολιάστηκε στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης η πρόσφατη φωτογραφία του τρυφερού στιγμιοτύπου του Πικέ με τον Ιμπραήμοβιτς της Μπαρτσελόνα; Η άλλη, πιο σκοτεινή όψη αυτού του νομίσματος είναι η απαξίωση και η περιφρόνηση όσων ποδοσφαιριστών, όπως ο Τζάστιν Φάσανου, ανοιχτά δήλωσαν την ομοφυλοφιλία τους και πλήρωσαν γι’ αυτό με τη χλεύη των ΜΜΕ. Ο μαύρος μάλιστα σταρ πλήρωσε και με τον αποκλεισμό του από τη Νότιγχαμ Φόρεστ και τη ζωή του, αφού ωθήθηκε σε αυτοκτονία. Το ποδόσφαιρο, βλέπεις, απαιτεί και επικροτεί μόνο «ανδρικές» συμπεριφορές: τις γεμάτες θηλυκά νύχτες του Τζορτζ Μπεστ στις μπιραρίες, το ξύλο του Πολ Γκασγκόιν στη σύζυγό του, τα όργια του Ντιέγκο Μαραντόνα με τις γυναίκες και των ίδιων των συμπαικτών του.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε αυτό που υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε είναι να μην αναπαράγουμε την ξεφτίλα του σεξισμού και των γεμάτων τεστοστερόνη συμπεριφορών. Κι αυτή είναι μια προσπάθεια, στ’ αλήθεια καθόλου εύκολη, που αφορά και τη συμπεριφορά των παικτών μας μέσα στο γήπεδο, αλλά και τον πάγκο, την κερκίδα, την ιστοσελίδα μας. Είναι μια προσπάθεια, όπου η χαρά του έρωτα σε όλες τις άπειρες, πιθανές ή και λιγότερο πιθανές εκδοχές του, συναντά τη χαρά του παιχνιδιού, αποτελώντας ένα αναπόσπαστο σύνολο προς την απελευθέρωση των επιθυμιών, προς την αυτογνωσία και -γιατί όχι;- προς την προσωπική και κοινωνική απελευθέρωση.
αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της Προοδευτικής Α.Ο Τούμπας : www.proodeutikitoumpas.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου