Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

the dub-reggae corner(by One World,One Race) The Vibronics

Οι Vibronics είναι μια e-dub/reggae κολλεκτίβα από το Leicester της Αγγλίας. Ξεκίνησαν το 1995 μέσω του ανεξάρτητου label «Universal Egg» των έτερων Άγγλων e-dubsters Zion Train. Η μουσική τους άμεσα επηρεασμένη από τη dub-reggae σκηνή των 70s πατούσε πάνω στις ήδη υπάρχουσες reggae φόρμες αλλά είχε μια 90s ηλεκτρονική κατεύθυνση. Άλλοτε χορευτική, άλλοτε αργή, trippy & ονειρική η μουσική των Vibronics αποτέλεσε (μαζί με αυτή των Zion Train) σκαλί πάνω στο οποίο πάτησαν όλοι τα μεταγενέστερα e-dub projects sτης Αγγλίας & όχι μόνο. Το project ξεκίνησε από τους Steve Vibronics & Richi Rootz αλλά από τη σύνθεση του project πέρασαν πολλά ακόμη ονόματα ενώ κάποια στιγμή δημιούργησαν & το δικό τους label το Scoops. Tα albums που έχουν κυκλοφορήσει είναι τα Outernational Dub Convention (1998), Dub Italizer (2000), Dubliftment (2004), UK Dub story (2008) & πολυάριθμα singles, 10” & remixes όπως & πολυάριθμες συμμετοχές σε συλλογές.
Πρόσφατα εμφανίστηκαν & στο Αντιαπαγορευτικό φεστιβάλ στο οποίο & παραβρεθήκαμε. Αν & δεν έχουμε ακούσει ακόμη το νέο τους album, έχουμε την εντύπωση ότι τα φωνητικά μέρη στη μουσική τους ήταν μάλλον αυξημένα σε σχέση με τα παλαιότερα albums τους που ήταν κάπως πιο ορχηστρικά Όπως & να χει το σετ τους ήταν πάρα πολύ καλό, κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο ο οποίος χόρευε ασταμάτητα παρά το πολύ προχωρημένο της ώρας μιας & ξεκίνησαν το σετ τους κοντά στις 4 τα ξημερώματα. Αν θυμόμαστε καλά (γιατί τέτοια ώρα τέτοια λόγια..) έπαιξαν γύρω στις 2 ώρες. Γενικότερα επικρατούσε ένα πολύ όμορφο & θετικό vibe στο όλο event στο οποίο όλοι οι παραβρισκόμενοι απαγόρευσαν πραγματικά τις ανόητες απαγορεύσεις που κάποιοι μας επιβάλλουν..

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Editorial

Η Αυτόνομη Ζώνη είναι ένα έντυπο δρόμου τοπικού κυρίως χαρακτήρα που εκδίδεται μη περιοδικά στο Αγρίνιο, διανέμεται από χέρι σε χέρι & δεν έχει αντίτιμο.


Σκοπός του εντύπου είναι η αυτοοργάνωση των οπαδών της τοπικής ομάδας της πόλης μας (αλλά & των οπαδών της πόλης μας που επέλεξαν να υποστηρίζουν άλλες ομάδες) μακριά τόσο από τα καλούπια που έχουν σμιλέψει οι ΠΑΕ, οι αθλητικοί φορείς & άρχοντες με τους νόμους τους & το μοντέρνο ποδόσφαιρο (που αποτελεί δημιούργημα όλων των προηγούμενων) όσο & από τις άνευ λόγου & αιτίας καφρίλες & ψευτό-τσαμπουκάδες μεταξύ των οπαδών. Βασική προυπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η επίτευξη ενός κλίματος αλληλεγγύης αλλά & αλληλοσεβασμού μεταξύ των οπαδών.

Επειδή όμως το αγαπημένο μας ποδόσφαιρο δεν αποτελεί σε καμμία περίπτωση αυτοσκοπό στη ζωή μας θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια ανέντακτη πολιτικό/κοινωνική κατεύθυνση αλλά & μια μουσικό/πολιτιστική χροιά σε αυτό το νέο εντυπάκι.

Παναιτωλικός Γ. Φ. Σ

Ο Παναιτωλικός είναι άμεσα συνδεδεμένος με τα παιδικά μας χρόνια & με τα αντίστοιχα βιώματα μας στις διάφορες γειτονιές του Αγρινίου & των προαστίων του στις οποίες μεγαλώσαμε. Ήταν ανέκαθεν μια διέξοδος στα προβλήματα μας, τροπος εκτόνωσης & ψυχαγωγίας & γροθιά στο κατεστημένο που ήθελε το Αγρίνιο (όπως & τις περισσότερες επαρχιακές πόλεις) να ερημώνει να παρακμάζει & να μαστίζεται από την ανεργία & την αβεβαιότητα. Σε μια (σε γενικές γραμμές) άσχημη επαρχιακή τσιμεντούπολη (αν βέβαια εξαιρέσουμε τα υπέροχα φυσικά τοπία που μας περιτριγυρίζουν) που μαστίζεται από ανεργία & άλλα κοινωνικά προβλήματα η ομάδα της πόλης αποτελούσε ένα τρόπο να βροντοφωνάξουμε ότι ναι, υπάρχουμε!!

Όλοι μας περιμέναμε τη Κυριακή για να κατευθυνθούμε μαζικά στο γήπεδο του ή για να τον ακολουθήσουμε αν έπαιζε εκτός Αγρινίου όσο μακριά και αν έπρεπε να ταξιδέψουμε. Εάν τύχαινε να παίζει καθημερινή τότε όλη η πόλη παρέλυε. Τα σχολεία & τα ουζερί άδειαζαν, οι αγρότες άφηναν τα χωράφια τους, οι εργάτες τα γιαπιά & τις βιοτεχνίες & οι ντόπιοι μικρό/μεσαίοι έμποροι έκλειναν τα μαγαζιά τους. Ο Παναιτωλικός αποτελούσε πάντα πόλο έλξης για τους απανταχού εργάτες, αγρότες , προλετάριους, άνεργους, λούμπεν, «ξεπεσμένους» αστούς & για τα απανταχού ριζοσπαστικά στοιχεία του Αγρινίου & των περιχώρων. Όλοι οι Αγρινιώτες (έλληνες, άλλα & αρκετοί τσιγγάνοι & μετανάστες ) γίνονται όλοι ένα κουβάρι κάθε Κυριακή στο γήπεδο του Παναιτωλικού μας, στο 2ο μας σπίτι δηλαδή.

Ο Πανατωλικός ιδρύθηκε το 1926. Το όνομα του περιείχε & τη λέξη Φιλεκπαιδευτικός μιας & εκτός από αθλητικό σωματείο αποτέλεσε & κοινωνικό σωματείο αφού μεριμνούσε για τη μόρφωση & όχι μόνο πολλών άπορων παιδιών.

Το 1954-55 κατάφερε να σπάσει το κατεστημένο του ΠΟΚ & να συμμετάσχει στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα όπου συμμετείχαν οι έξι καλύτερες της χώρας (ύστερα από νικηφόρο μπαράζ ενάντια στη Παναχαϊκή που πραξικοπηματικά είχε οριστεί να γίνει στο Αίγιο!!). Επίσης έχει συμμετάσχει δύο φορές & στο πρωτάθλημα της Α Εθνικής τη περίοδο 1975-77 αλλά οι διάφορες εχθρικές διαιτησίες & τα μεγάλα ποδοσφαιρικά αφεντικά στέκονται εμπόδιο. Τα τελευταία δυστυχώς πολλά χρόνια η αγαπημένη μας ομάδα παραπαίει. Ήταν & είναι πολλοί αυτοί που προκείμενου να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους ματαιοδοξίες για πλουτισμό & δόξα έφτασαν το Παναιτωλικό ένα σκαλί πριν τη διάλυση.

Σαν επίλογο θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε σε κάποιους ότι ο Παναιτωλικός δεν είναι μαγαζί κανενός. Δεν ανήκει σε κανένα λαμόγιο, κεφαλαιοκράτη-επιχειρηματία-σωτήρα, σε κανένα «κομμουνιστή», «σοσιαλιστή», συντηρητικό, ρουφιάνο ή μπάτσο. Ο Παναιτωλικός ανήκει μόνο στο λαό του & σίγουρα όχι σε αυτούς που τον διώκουν τοποθετώντας κάμερες στο γήπεδο, στο 2ο μας σπίτι.
Σεβασμός στους οπαδούς του Παναιτωλικού.
Σεβασμός στους οπαδούς γενικότερα.

ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Η τεράστια κοινωνική έκρηξη (& για πολλούς εξέγερση) του Δεκέμβρη ήταν η έκρηξη μιας ωρολογιακής βόμβας της οποίας οι δείκτες του ρολογιού της ίσως να γυρνούσαν αργά. Και αυτό γιατί κάλλιστα η «έκρηξη» της θα μπορούσε να έχει πυροδοτηθεί αρκετές άλλες φορές στο παρελθόν που ξαναυπήρξαν θύματα της βίαιης κρατικής καταστολής, έλληνες & μετανάστες. Αιτίες & αφορμές για κάτι τέτοιο μάλλον προυπήρχαν αλλά ίσως ήταν τελικά η συγκεκριμένη τοποθεσία που έγινε το συμβάν αυτή που αποτέλεσε & τη βασική ώθηση για την έκρηξη αυτή. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι ότι αν κάτι τέτοιο συνέβαινε κάπου αλλού (π.χ στο Ηράκλειο, στη Φλώρινα, στο Μενίδι που βρίσκεται μόλις λίγα χλμ μακριά από το μέρος που έγινε το θλιβερό συμβάν ή σε κάποιο χωριό) δε θα πυροδοτούνταν μια τόσο μεγάλη αλυσιδωτή αντίδραση. Και το αιτιολογούν χρησιμοποιώντας ως παραδείγματα ανάλογα περιστατικά που έγιναν στο σχετικά πρόσφατο εώς πολύ πρόσφατο παρελθόν..

Εκεί που μάλλον συμφωνούν οι περισσότεροι είναι στη διαπίστωση ότι ήταν μια κοινωνική & όχι πολιτική έκρηξη (ή εξέγερση). Αιτίες της ήταν η συσσωρευμένη οργή & αγανάκτηση λόγω της φτώχειας, της ανεργίας, της καταπίεσης, της αβεβαιότητας, του ρατσισμού & της βίαιης κρατικής καταστολής που φόρεσε για ακόμη μια φορά το άγριο, μισάνθρωπο & βάρβαρο προσωπείο της.

Στη πόλη μας, στους κοινωνικούς κύκλους της οποίας υπήρχαν ανέκαθεν πολιτικο-κοινωνικές ζυμώσεις & δραστηριότητες από μεγάλο αριθμό ατόμων που δεν ανήκουν σε συμβατικά ή κοινοβουλευτικά σύνολα ή ομάδες, έλαβαν μέρος πολλές δραστηριότητες & δράσεις κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη (& όχι μόνο). Εκδηλώσεις, διαδηλώσεις, πορείες, συνελεύσεις,, η κατάληψη του Δημαρχείου κ.α δείχνουν ότι η Αγρινιώτικη κοινωνία για άλλη μια φορά δεν έμεινε αμέτοχη. Ένα μεγάλο μέρος (με κάποιες εξαιρέσεις) των μέσων αντιπληροφόρησης (sites, έντυπα κτλ) προερχόμενων από τα δύο μεγαλύτερα αστικά συγκροτήματα της χώρας έκαναν από ελάχιστες έως μηδαμινές αναφορές σε όλες αυτές τις δράσεις.

Όπως & να χει ένα πολύμορφο κράμα ανθρώπων που αποτελούνταν από ανένταχτους, αντιεξουσιαστές, άνεργους, κάποιους αριστερούς, μετανάστες, χουλιγκάνους & μαθητές κατέβηκαν στους δρόμους για να εκφράσουν την οργή & την αγανάκτηση τους. Η κρατική καταστολή ήταν απούσα (εκτός των περιπτώσεων που το εξοργισμένο πλήθος έφτασε έξω από το «σπίτι» τους οπότε & έπρεπε να το αντιμετωπίσει).
Σε πολλούς αυτή η απουσία φάνηκε περίεργη. Για όλους τους άλλους όμως που γνωρίζουν τη προιστορία των μάλλον μικρών άλλα μόνιμων & μακροπρόθεσμων αγώνων κοινωνικών αγώνων σε αυτή τη πόλη, -όπου οι κρατιστές & τα τσιράκια τους δεν αλώνιζαν μόνοι τους αλλά είχαν πάντα να αντιμετωπίσουν ένα μόνιμο αντίλογο- δε τους φαίνεται καθόλου περίεργο..

Σαν επίλογο διαλέξαμε κάποια σχόλια από κείμενο που μοιράστηκε κατα τη διαρκεια του Δεκέμβρη στο Αγρίνιο:

" Όπως όλοι είδαν στο Αγρίνιο ο στόχος των εξεγερμένων ήταν μόνο ο εχθρός. Χτυπήθηκαν οι μισητές τράπεζες, η εφορία, αστυνομία, οτε, ελτα, & οι λαομίσητοι φασίστες του λ.α.ο.ς. "

Έντυπα δρόμου στο Αγρίνιο (& όχι μόνο)

Πολλές φορές, όταν μοιράζουμε ένα έντυπο στους δρόμους της πόλης μας, μας ρωτάνε: «Τί είναι αυτό» και απαντάμε πως είναι ένα έντυπο δρόμου. Αν συνεχίσει η ερώτηση τους λέμε πως είμαστε μια παρέα ανθρώπων, που γράφουμε τις απόψεις μας, τις τυπώνουμε και τις μοιράζουμε υπό την μορφή εντύπου. Η απάντηση όμως δεν θα έπρεπε να είναι και τόσο απλή.
Τι ακριβώς λοιπόν είναι το έντυπο δρόμου;
Σίγουρα δεν είναι ένα έντυπο ανάλυσης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν κείμενα ανάλυσης στο εσωτερικό του.
Επίσης δεν είναι έντυπο επικαιρότητας αν και κάποιες φορές υπάρχουν κείμενα σχετικά με τρέχοντα γεγονότα.
Οι ιδεολογίες και οι κομματικές γραμμές ιστορικά έχουν απαξιωθεί από τα έντυπα δρόμου.
Το ίδιο και οι διαφημίσεις και οι λεγόμενοι χορηγοί. Αν ένα έντυπο δρόμου, θέλει να σέβεται την υπόσταση και την αξιοπρέπεια του, θα πρέπει να μείνει μακριά και ενάντια των εμπορευματικών διαδικασιών. Για αυτό λοιπόν οι διαφημίσεις, οι παρουσιάσεις και οι μπισνες καρντς δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τα έντυπα δρόμου.

Τελικά τι ακριβώς είναι ένα έντυπο δρόμου;

Είναι μια παραφωνία στους δρόμους της πόλης.
Εκεί όπου όλα ερμηνεύονται με ακριβείς υπολογισμούς με βάση το χρήμα και την ασφάλεια, ξαφνικά πετάγεται πλαγίως το έντυπο δρόμου που από μόνο του αποτελεί μια σφήνα στην καθημερινή ροη. Ίσως ακατανόητο για κάποιους, αιθεροβάμον για άλλους, μα ελεύθερο, άγριο και ζωντανό πάντα.

Διανέμεται χέρι με χέρι και έξω από τα πλαίσια διανομής και διακίνησης εντύπων και μακριά από τα εμπορικά- εμπορευματικά κυκλώματα. Οι εκδότες μπορεί να είναι μία ολιγομελή ομάδα ατόμων ή και απλά ένα άτομο.

Τα πολιτικά έντυπα χέρι με χέρι (έντυπα δρόμου) έχουν τις ρίζες τους στο 19ο αιώνα, με τις βραχύβιες εφημερίδες και φυλλάδες που κυκλοφορούσαν τότε με σκοπό τη διάδοση πολιτικών ιδεών. Στις δεκαετίες 60, 70 και ειδικά το 80 έκαναν πιο αισθητή την παρουσία τους, όταν έγιναν ένα από τα κύρια μέσα έκφρασης της αντικουλτούρας (ρεύμα αναδόμησης της καθημερινότητας με επιρροές που δεν σχετίζονταν με τον αστικό τρόπο ζωής και την κατεστημένη έννοια της τέχνης).

Ένα από τα χαρακτηριστικά των εντύπων δρόμου είναι και τα κείμενα με το λεγόμενο προσωπικό βιωματικό λόγο. Κείμενα στα οποία επιχειρείται να περάσει ένα πολιτικό μήνυμα μέσα από την καθημερινή εμπειρία του γράφοντα. Κάποιοι θεωρούν πως τέτοιου είδος λόγος στερείται ουσιαστικού πολιτικού περιεχομένου. Ωστόσο μια προσέγγιση μέσω της καθημερινής εμπειρίας και λόγου μπορεί πιο εύκολα να φέρει σε επαφή αυτούς που βιώνουν τα ίδια πράγματα στην κίνηση τους μες την πόλη. Αν ο λόγος εγκλωβίζεται στους όρους και τα όρια ενός πολιτικού μοντέλου τότε αναπόφευκτα περιχαρακώνεται η σκέψη και εγκλωβίζεται η δράση.

Το πρώτο έντυπο δρόμου στο Αγρίνιο κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 1998 και είχε τον Οργουελικό τίτλο «Οι Υπήκοοι της Ωκεανίας». Τυπώθηκε με φωτοτυπίες σε μόλις 60 αντίτυπα και στο πρώτο (και τελευταίο τεύχος) είχε θέματα για το πόλεμο, την θρησκεία, την εμπορευματοποίηση της ροκ μουσικής, τις εκλογές κα.

Το επόμενο έντυπο που κυκλοφόρησε ήταν το Institutional roommates (συγκάτοικοι στο ίδρυμα) που κυκλοφόρησε Δεκέμβρη του 1998 σε 500 αντίτυπα με την βοήθεια ατόμων από την villa Amalias στην Αθήνα. Είχε αναρχοπανκ αισθητική και θέματα ενάντια στα πειραματόζωα, τον χριστιανισμό, την μισθωτή σκλαβιά … Ο λόγος του εντύπου είχε αρκετό χιούμορ και ειρωνεία

Επόμενο έντυπο ήταν ο Παροξυσμός [που αρχικά ήταν να ονομαστεί πολιτι(στι)κό σκουπίδι]που το πρώτο του τεύχος κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1999 σε 500 αντίτυπα. Τα επόμενα τεύχη που ακολούθησαν τυπώνονταν πλέον σε 2.000 αντίτυπα συνήθως. Ο Παροξυσμός έχοντας εκδώσει 11 τεύχη και ένα ειδικό τεύχος για την Ολυμπιάδα, αυτή τη στιγμή αποτελεί ίσως το μακροβιότερο έντυπο δρόμου της Ελλάδας. (Το τελευταίο τεύχος κυκλοφόρησε τον Απρίλιο 2009). Η θεματολογία αντλείται από το χώρο του αρνητικού με χαρακτηριστική κριτική στην καθημερινότητα της εμπορευματικής κοινωνίας. Τα κείμενα του τελευταίου τεύχους υπάρχουν στον ιστοχωρο

Και τα τρία παραπάνω έντυπα που παρουσιάσαμε ξεκίνησαν ως πρωτοβουλίες από το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου.

Ένα άλλο έντυπο που κυκλοφόρησε στο Αγρίνιο & είχε σαν κεντρικό του θέμα τη μουσική & τον underground κινηματογράφο είναι το High Frequencies. Ξεκίνησε να κυκλοφορεί το Μάρτιο του 2004, ασπρόμαυρο & τα θέματα του ασχολούνταν αποκλειστικά με το stoner/heavy/psyched/space/acid rock χώρο & σκηνή (album reviews, συνεντεύξεις, live reviews κτλ)με λίγες punk αναφορές & με τον cult & underground κινηματογραφικό τρόμο (υπήρξαν αφιερώματα στους George Romero, Lucio Fulci κτλ). Τα τρία πρώτα τεύχη ήταν εντελώς underground με μια cult & ταυτόχρονα ρετρό αισθητική & ήταν όλα ασπρόμαυρα. Στη συνέχεια η παρέα του fanzine μεγάλωσε με αποτέλεσμα να υπάρξουν όπως & ήταν αναμενόμενο & πολλές αλλαγές. Καταρχάς το layout του εντύπου ήταν κάπως πιο προσεγμένο, με έγχρωμο εξώφυλλο & οπισθόφυλλο ενώ οι θεματικές του ενότητες παρουσίασαν μεγαλύτερη γκάμα. Εκτός των στάνταρντ θεμάτων που προυπήρχαν, τώρα το έντυπο συμπεριλάμβανε & αναφορές στο post rock αλλά & στη dub reggae. Το τελευταίο τεύχος του εντύπου που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2008 είχε πάλι ασπρόμαυρο εξώφυλλο. Αυτό ήταν & το τελευταίο τεύχος του fanzine που κυκλοφόρησε & όπως λένε οι πληροφορίες μας μάλλον ο κύκλος του συγκεκριμένου εντύπου έχει ήδη κλείσει. Να αναφέρουμε ότι το High Frequencies διανέμονταν από χέρι σε χέρι ή σε διάφορα σημεία του Αγρινίου, της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης & της Πάτρας & ταχυδρομικά σε όλη σχεδόν τη χώρα.
www.myspace.com/highfrequencies

Αφήσαμε τελευταίο ένα έντυπο που δεν είναι τοπικό αλλά είναι κομβικής & τεράστιας σημασίας μιας & αποτελεί τη πρώτη προσπάθεια αυτοοργάνωσης των οπαδών σε όλη τη χώρα. Αυτό είναι το Radical Fans United. Εκδίδεται στην Αθήνα αλλά κυκλοφορεί στις περισσότερες πόλεις της χώρας & διανέμεται από χέρι σε χέρι, σε διάφορα οπαδικά clubs, στα πέταλα & σε διάφορα άλλα σημεία. Το εντυπάκι αριθμεί ήδη 5 τεύχη & απευθύνεται σε οποιονδήποτε γηπεδικό..οπαδό..φίλαθλο..που δεν αντέχει άλλο την εμπορευματοποίηση,την αλληλοεξόντωση,το καφριλίκι,την χουλιγκανοποζεριά,το ρατσισμό,την πειθάρχηση,την καταστολή. Για μια Κερκίδα Χρωμάτων & Συνείδησης.

Όπως λένε & οι ίδιοι:
OI RFU ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΗΠΕΔΙΚΩΝ/ΟΠΑΔΩΝ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΣΑΝ ΣΤΟΧΟ ΕΧΕΙ ΑΦΕΝΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟΨΕΩΝ ΓΙΑ ΓΗΠΕΔΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΑΦΕΤΕΡΟΥ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΜΑΣ ΣΑΝ ΟΠΑΔΟΙ. ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΙΑΣ ΚΕΡΚΙΔΑΣ ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΠΟΥ ΑΝΤΙΔΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΔΡΑ (βλ. ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟ). Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ BLOG : http://rfu.blogspot.com, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΤΥΠΑΚΙ - FANZINE ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ BLOG ΜΑΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΕΡΚΙΔΕΣ ΜΑΣ... ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΑ ΠΕΤΑΛΑ!!! OΠΟΙΟΣ/Α ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ..ΣΤΟ ΕΜΑIL MΑΣ :rfu@fan.com

Το φαινόμενο St. Pauli

Στον καιρό που το μοντέρνο ποδόσφαιρο έχει μετατρέψει τα πάντα γύρω από το αθλημα σε καταναλωτικο προ’ι’ον,και τους φιλάθλους και οπάδους σε απαθείς καταναλωτές του ποδοσφαίρου-εμπόρευμα,η St.Pauli,μια ομάδα που αυτή τη στιγμή αγωνίζεται στη 2η κατηγορία της Γερμανίας συγκεντρώνει την υποστηριξη ανθρώπων από πολλές χώρες
Η ιστορία της ξεκινάει το 1899 μέσα από έναν γυμναστικό σύλλογο του Αμβούργου. Τo 1910 ιδρύεται και επίσημα ο αθλητικός σύλλογος και το 1924 δημιουργείται το ξεχωριστό ποδοσφαιρικό τμήμα με τη σημερινή του μορφή.
Η St.pauli δεν έχει να επιδείξει σπουδαίες αθλητικές διακρίσεις.


Ο χαρακτηρας της ομάδας όπως είναι γνωστός σήμερα αρχίζει να διαμορφώνεται στα μέσα της δεκαετίας του 80 όταν αλλάζει η έδρα της ομάδας και μεταφέρεται στην περιοχή που είναι οι αποβάθρες και το κέντρο της νυχτερινής ζωής της πόλης , στην οδο Reeperbahn .Αυτό σήμανε την συσπείρωση γύρω από την St.Pauli αντιφασιστών,αντιρατσιστών,αντισεξιστών και γενικα ενός συνόλου εναλλακτικών και προοδευτικών ανθρωπων.Οι οπαδοί της ήταν αυτοί οι οποίοι κράτησαν την ομάδα όρθια ,όταν αυτή την περίοδο 2001-2002 οδηγήθηκε σε πτώχευση, αφού με δικές τους ενέργειες τυπώθηκαν και πωλήθηκαν 140.000 μπλουζάκια σε διάστημα 6 εβδομάδων.

Η St.pauli είναι διαφορετική,έξω από τα πλαίσια της κανονικότητας του ποδοσφαίρου.Το σκορ στο γήπεδο της, το Millerntor αλλάζει χειροκίνητα,το μεγαλύτερο μερος των κερκίδων είναι τσιμεντενιο,χωρίς πλαστικά καθίσματα,θυμίζοντας κάτι από τον ποδοσφαιρικό ρομαντισμό.
Ο σύλλογος έχει πάρει θέση επίσημα εναντίον του φασισμού, του ρατσισμού και του σεξισμού και αποκλείει κάθε ακροδεξιά, φασιστική ή εθνικιστική εκδήλωση στο γήπεδό της ομάδας.
Ετσι και οι οπαδοί της Pauli θεωρούν αντιπάλους τους εκτός από τους συμπολίτες τους οπαδούς του Αμβούργου,τους οπαδούς της Hansa Rostock μεγάλο ποσοστό των οποίων δηλώνουν ακροδεξιοί
Υπάρχουν περίπου 200 επίσημα Clubs οπαδών, εκ των οποίων πολλά είναι εκτός Γερμανίας.

Η ομάδα αυτή είναι μία στάση ζωής που ξεπερνά κατά πολύ το ποδόσφαιρο. Αντιπροσωπεύει τον διαφορετικό, τον αντιφασίστα, τον αντιρατσιστή, τον αγώνα, τους αουτσάιντερ.

viva pauli!